IronMan Zell am See-Kaprun

Eindelijk weer een blog!

Er is alweer een hele tijd voorbij gegaan zonder blog, maar eindelijk heb ik er weer tijd voor.
De laatste paar weken heb ik een boel getraind, een boel meegemaakt en vooral heel veel geleerd.

Eerst even over de vakantie. Afgelopen vakantie  ben ik eerst naar Duitsland geweest. Een mooie omgeving en vooral om veel te trainen. Er waren accommodaties voor de trainingen, zoals een 400m-atletiekbaan, een 50m zwembad en een bergachtige omgeving om de benodigde hoogtemeters te maken voor de IronMan aan het eind van de vakantie.

Wauw, een nieuw PR! En daarna nog eens! In deze vakantie een nieuw PR op de 500m gezwommen, namelijk 06:51. Hier wilde ik mij niet bij neerleggen, en in een herkansing maakte ik er 06:30 van. De snelle zwemtijden beginnen steeds meer te komen :-)!

Toen de tijd in Duitsland voorbij vloog, gingen we alweer naar Oostenrijk, richting die IronMan. Hier heb ik veel getraind, met onder andere de teamgenoten van Triathlon Team De Boks die stuk voor stuk ook aankwamen in de eerstvolgende week.

 

De week voor de IronMan begon de spanning al wel een beetje te komen. Samen met  mijn vader Theo, Rob, Roy en Stefan hebben we veel getraind. Op één van onze fietstrainingen kwamen we Mr. IronMan himself Paul Kaye uit Zuid Afrika nog tegen, die juist bezig was met een promo-video.  Een leuke ontmoeting.

 

 Donderdag kreeg ik een tegenslag… Tijdens de laatste parcoursverkenning blokkeerde de rem van mijn achterwiel, waarna bleek dat de velg kapot was. Deze kon dus niet gebruikt worden zondag! Maarja, dan maar wat harder fietsen was de positieve instelling :-).

Vrijdag startnummer opgehaald, zaterdag de briefing gehad en de fiets en wisselbags ingecheckt.

Zondag was het dan zover, RACEDAY! Ondanks de spanning goed kunnen slapen, en ontspannen naar de start toegewerkt. Een half uur voor de start nog erg zenuwachtig, maar bij het startschot was dit verdwenen.

Het zwemonderdeel bestond uit 2 lange stukken van ongeveer 900 meter, met een gat tussen de heen en terug weg van ongeveer 100m. Op de heenweg kwam ik moeilijk in mijn slag en kon een slecht tempo vinden, tot iemand mij inhield bij wie ik een poos in de voeten kon zwemmen, en ontspannend tot de 950m heb kunnen zwemmen. Op de terugweg kwam ik er helaas achter dat een combinatie van oranje boeien en oranje brilglazen geen goede combinatie is… Ik kon de boeien niet zien op de terugweg tijdens het zwemmen, dus maar vertrouwen op de mensen die ik zag tijdens het ademhalen. Helaas nog een stuk afgedreven naar rechts en dus de onnodige extra meters gemaakt, maar uiteindelijk zag ik de laatste paar boeien wel! Het zwemonderdeel ondanks de extra meters toch goed afgelegd en ik dacht in niet echt een snelle tijd.

In de wisseltent aangekomen even een snelle blik geworpen of ik mijn vader ook zag, want ik dacht na deze zwembeurt dat hij wel eerder in de wisselzone zou zijn als ik, maar toen ik mij aan het omtoveren was voor het fietsonderdeel kwam hij er aan. Dat was wel even een boost, zou ik dan toch tegen mijn gevoel in wel goed hebben gezwommen? Snel de wisselzone uit, waar veel bekend publiek stond en op naar het fietsonderdeel!

Het fietsonderdeel bestaat uit 5 gedeelten: Een gedeelte voor de klim, de klim, de afdaling, het stuk na de afdaling en de laatste 15km vals plat.

Het eerste gedeelte voor de klim ging goed. Goed tempo kunnen zetten, ik had er zin in! Af en toe mezelf moeten afremmen, omdat ik te hard van stapel ging voor mijn gevoel. Tussenstand: 42km/h.

Toen was het zover, de beruchte klim. Het eerste gedeelte bungelt een beetje rond de 8%, en was niet echt bijzonder. Mezelf niet opgeblazen en lekker tempo gepakt. Het tweede gedeelte van de klim bestond uit een gedeelte rond de 2% tot 4% en dit was natuurlijk een beetje op adem komen en voorbereiden op het zware gedeelte, de laatste 2km van 14% waarvan het begint op 10% en oploopt met op het einde het steilste gedeelte. Eenmaal bovengekomen helemaal gesloopt. Hoe moet ik in G******** nou de rest van het parcours nog op tempo fietsen schoot door mijn gedachten!

Tijdens het afdalen kon ik weer even mooi op adem komen en het gemiddelde weer wat opkrikken. Na de afdaling zat ik weer vol goede moed en met een stel frissere benen op de fiets. Het fietsen was vanaf dit moment behoorlijk vlak, met zo nu en dan een klimmetje.

De laatste 15km was allemaal redelijk vals plat en daar viel niet echt veel vaart op te maken. Ook had ik besloten om de laatste km’s een klein tandje lager te schakelen om mijn benen een soort van klein beetje te laten uitrusten voor het lopen. 1km voor de finish was ik benieuwd naar mijn fietsgemiddelde. De tussendoorgeklokte gedeelten/rondes waren allemaal 42km/h, 18km/h(klim), 50km/h(afdaling), en de andere tijden waren rond de 36/37km/h op de laatste paar km na. Het gemiddelde flitste voorbij op mijn teller ,33km/h. Ik was op dat moment een beetje teleurgesteld, want na de gedane inspanning en de gemiddeldes die ik voorbij zag komen per +/-15km leken veelbelovend en een hoger gemiddelde. Maar al met al was ik redelijk tevreden over het fietsonderdeel. Achja, veel tijd om te klagen had ik ook niet, want ik moest de wissel al weer in.

De wissel verliep soepel. Ik vond het altijd onzin dat mensen naar de wc gingen tijdens een triathlon, maar in de tweede wissel toch zelf ook nog even naar de dixies gesprint, omdat ik dan weer zonder moeite aan het looponderdeel zou kunnen beginnen.

 

De halve marathon, veel hoogtemeters, gewoon zwaar dus. Het strijdplan was om op 14km/h weg te gaan en maar te zien waar het schip strand. Misschien als ik me het hele jaar had voorbereid op deze afstand, en niet op de korte afstand, was dit wel reëel geweest, maar dit was niet het geval. Ik had uit ervaringen gehoord dat de beruchte ‘’Man met de hamer’’ rond km 13 langs kwam, maar na 3km kwam hij bij mij al langs. Het tempo werd steeds langzamer, 12,5km/h, 11,5km/h, 11km/h, 10,5km/h. Op een gegeven moment was het harken om vooruit te komen en ik was leeg, compleet leeg. Mijn spieren gaven mij de boodschap dat ik het zelf maar moest doen en ik had geen energie meer. Ik merkte bij km 3 dat ik niet klaar was om een halve op snelheid te doen, en dat de voorbereiding erg karig en te weinig is geweest. Maar ja, opgeven is geen optie, doorzetten met die handel. Na een zware halve marathon, op 10,5km/h was het dan zover. Ik mocht de rode loper betreden. Ik had het gehaald en mocht nu genieten van het herstel. De halve IronMan was binnen! Ik wil graag alle supporters en kennissen die aanwezig waren bedanken voor het aanmoedigen!

 

Zo, en nu is  het zaak om me voor te bereiden op het WK Sprint, een totaal ander formaat wedstrijd. Zaak is om te zorgen dat ik daar FIT en zo SNEL mogelijk aan de start sta. Bedankt voor het lezen en tot snel! 

Ik wil graag mijn sponsoren bedanken voor het mogelijk maken van mijn deelname aan het WK!